شخصیت ها

چشم تو بسته شد و چشم حرامی وا شد تو زمین خوردی دورِ حرمم غوغا شد مشک تو پاره شد و آبرویت ریخت زمین سیلِ آن خورد به خیمه همه جا دریا شد مشک تو پاره شد و خاک ، به سر کرد رباب ذکر او “وای علی” جای “گُلم …

حتی نرنجاند از خودش یک مشت ترسو را بخشید از روی سخاوت دست و بازو را تا خاطراتی را نهان سازد بر آن میگشت پنهان بسازد از برادر زخم پهلو را عباس ماهی خنده رو بودست، اخمو نیست تا کی ببخشم حرف آدمهای بدگو را او غیر وقت جنگ لبریز …

چشمت شبیه بختم در خواب غم فزایی است واکن دو چشم تر را وقت گره گشایی است پلکی بزن دلم را آزاد از این قفس کن مژگان چشمهایت مفتاح دلگشایی است یک عمر مهر برلب چون غنچه ی خموشی گل بانگ ای برادر فریاد از این جدایی است هر زخم …

  ذکـرِ لاحـول ولا قـوه الا باالله می کند بدرقه یِ راهت اباعبدالله تو امـیدِ حـرمِ فاطمـیـونی آری همه یِ عشقِ منی باید عَلَم برداری مشک برداشته باذکرِ مدد فاطمه رفت پسرِ صف شکنِ شیرِ خدا علقمه رفت صف به صف می شکند لشکرِ روباهان را اسـدالله به چـَنگ آوَرَد …

آب از دست تو سقا به خدا حیران است مشک و تیر و علمت تا به ابد گریان است تک یل حیدری و بر تو بنازد زینب با نگه صف شکنی کین طرق شیران است ادب از مکتب تو درس ادب را دیده معرفت را زتو ای جان اخا، بنیان …

گر نشد مشک ولی ماند امید دگرم ببرم آب دراین کاسه چشمان ترم.. ..هم شکستند همین کاسه و هم کاسه سرم تا هوایی به سر از آب مبادا ببرم اینچنین شدکه من امید زدستم دادم با سر از روی بلندی به زمین افتادم چه کنم مشک سر ودست و دوچشمی …

  به جای جای دلم، جایِ پای توست حسین خوشم که حنجره ام نینوای توست حسین هزار چشمه ی اشکم اگر دهند به چشم خدا گواست که وقف عزای توست حسین حسین جان… صفا و مروه و رکن و مقام و کعبه ی من به کربلات قسم کربلای توست حسین …

  چه جور باورم شه، چه قَدِّ رشیدی زیر نعل اسبا، چرا قد کشیدی؟   وای حسن، شد کفن تن قطعه قطعه ات، روی خاک و خون   رو سرت،پیکرت با هرچی که داشتن زدن بی اَمون   پا نکش،رو زمین تنت روی دستم شده نیمه جون   وای غمِ، …

  کی میگه هر کی یتیمه، مجلسش صفا نداره مگه هرکسی یتیم شد،  تو دلش خدا نداره گُل بریزید، گُل بریزید، رو سر عروس و دوماد عروس از تبار یاس و ،دومادم شاخه ی شمشاد مگه میشه تو عروسی، بابایِ دوماد نباشه دعوا باشه سر اینکه ،نُقلِ سنگو کی بپاشه …

توجه به کودکان یتیم و سرپرستی و مراقبت از آنها سنتی بود که امیر المومنین(ع) به اون عمل می کرد ، امام حسین(ع) هم به یتیمان توجه خاصی داشت خصوصا به یتیمان برادرش امام حسن(ع) ،  لذا روز عاشورا به سختی به حضرت قاسم(ع) اجازه میدان داد و هنگام وداع …