ماه محرم

ورود کاروان به کربلا در کربلا هماره دلم شور می زند اینجا نمان دوباره دلم شور می زند اینجا نمان عزیز دلم ، که به خاطرِ خلخال و گوشواره دلم شور می زند لشگر به روی لشگر دشمن اضافه شد با این همه سواره دلم شور می زند خیمه زدیم …

ورود کاروان به کربلا- دودمه برسپاهی چرخش تیغ نگاهت غالب است عصمت الله حرم احترام محملت مانند کعبه واجب است عصمت الله حرم

ورود کاروان به کربلا- دودمه راه  واکردند اولاد امیرالمومنین دخترسلطان دین ظهرامرزت کجا و ظهر روز اربعین دخترسلطان دین با ادب زانوگرفته زاده ام البنین دخترسلطان دین

ورود کاروان به کربلا زمانِ رو شُدنِ دستِ روزگار هم آمد زمانِ دعوتِ مهمان به کارزار هم آمد به میزبانی شان لشگر پیاده رسید و ز شام و کوفه سپس لشگر سوار هم آمد خدا به خیر کند صحنه را رباب نبیند که چلِّه چلِّه کمانگیر و نیزه دار هم …

امام زمان(عج)-مناجات محرمی-شب دوم اگر تو آه کشی خشک و تَر نمی‌ماند اگر تو گریه کنی که جگر نمی‌ماند بیا و آه مَکش با حرارتِ جگرت که از مجالسِ روضه اثر نمی‌ماند نفَس بزن که نفسهای آخرم برسد که بی تو این نَفَس مختصر نمی‌ماند  چنان شکسته شدی که شبیه …

چون نهادی که بی گزاره شده گوش تو بی دلیل پاره شده آخرین راه که شده ست فرار اول راه٬ راهِ چاره شده بی علی آنقَدَر سَبُک شده که لفظ گهواره گاهواره شده صورت از رنگ نه٬ که رنگ کبود خود از این صورت استعاره شده موی تو با حساب …

سرت به دامن این شاهزاده افتاده به دست پیر خرابات باده افتاده کنون که نوبت من شد پدر، دو دستانم کنار راس تو بی استفاده افتاده بیا سوال مکن گوشواره ام چه شده خیال کن که شبی بین جاده افتاده بگو ترک ترک زخم صورتت از چیست؟ مگو به من …

بابا شکست حرمت من، در سه سالگی از حد گذشت غربت من، در سه سالگی پیری من برای همه آشکار شد دیدی خمید قامت من در سه سالگی؟ در شام، دخترت به تمسخر گرفته شد ای وای از خجالت من در سه سالگی دستان زجر بود بزرگ و… عجیب نیست …

سحرها تازیانه ، خون دلْ شب خورده ام بابا تشر از زجر و خولى موقع تب خورده ام بابا لب تو خیزران خوردو لب من درد میگیرد که من چوب وفادارى ازاین لب خورده ام بابا مرتب شانه گیسویم نخورده هیچ عیبى نیست ولى کعب نى و سیلى مرتب خورده …

شاید اگر او این همه هِقْ هِق نمی کرد پای طـَبق پای سر تو دِق نمی کرد شاید اگر عبّاس را یک لحظه می دید آرام می شد دختر تو دق نمی کرد شاید اگر آن روز جای زَجر در دشت می دید علیِّ اکـبر تو دق نمی کرد شاید …