مانند ابر پیش یتیمان گریسته مردی که پای غصه ی جانان گریسته هر لحظه زندگی خودش را حسین دید با این حساب از دل و از جان گریسته از داغ و غصه های اسارت درون شام با حال زار و موی پریشان گریسته قطعا به یاد نیزه ی غربت میان …

حرامی دید آشوب تو را چشم ترَت را نه تحمل میکنم اما وداعِ آخرت را نه لباست کهنه پیراهن، تحمل میکنم باشد ولی ای عشق، غارت کردن انگشترت را نه غریبی تو را شاید دهَم دست فراموشی هجوم و ازدحام شمرها دور و برت را نه فراموشم شود گاهی لبان …

سر می گذارم بر سر دیوار روضه وقتی که می افتم به یاد یار روضه عرض ارادت می کنم بر آن مسیحی که روی دوش خود گرفته دار روضه مصداق کل یوم عاشوراست این مرد او شاهدی زنده است در اشعار روضه زخمی قدیمی از در و دیوار دارد آزرده …

پیکرت در قتلگاه افتاده بود و سر نداشت آن طرف بر نیزه‌ای دیدم سرت پیکر نداشت بی برادر بودی و مظلوم، گیر آوردنت گفتم ای قصاب‌ها آخر مگر خواهر نداشت ؟! نیزه نیزه «حا و سین و یا و نونت» سرخ شد کاتبِ این آیه؛ از خون، جوهری بهتر نداشت …

هر کس به دام عشق تو افتد اسیر نیست آنکه گدای خوان تو باشد فقیر نیست گشتم درون تک تک آیات حق ولی سمت بهشت غیر نگاهت مسیر نیست وقتی که گفته اند شفاعت به دست توست در روز حشر گریه کنت سر به زیر نیست ام البنین خجل شده …

دست من و زنجیر، فکرش را نمی کردم چه زود گشتم پیر، فکرش را نمی کردم بالای تل بودم خودم دیدم که شد خنجر باحنجرت درگیر، فکرش را نمی کردم من با تو بودم، بی تو از عمرِ بدون تو… اینقدر باشم سیر!، فکرش را نمی کردم مسمار و پهلو …

اشکی مرا به شامِ مصیبت نمانده است چشمی تو را در این شبِ غربت نمانده است ما را به سخت جانیِ خود این گمان نبود هرچند جانِ عرضِ ارادت نمانده است ما را ببخش زنده اگر مانده‌ایم باز گرچه نفَس گرفته و طاقت نمانده است ما خسته‌ایم خسته‌تر از ماست …

قدم قدم سر پاک تو رفت و جا ماندم برات عید گرفتند و در عزا ماندم چه حکمتی ست که این گوشه جاشدی حتی اسیر مطبخ نامردها شدی حتی شکستن از غم هجر تو قسمت من بود سرتو بود و تنوری که نیمه روشن بود! به تو شبانه چه شبها …

خواهرت تفسیر کرد آیات قرآن تورا سنگ‌خوردم تا نبینم سگ باران تورا چندشب پیشم نبودی گیسویت اشفته شد بعد من کی شانه‌ زد موی پریشان‌ تو؟! خواستم سر را بگیرم باز سرگردان شدم کی تمامش میکنند این دستگردان‌ تورا بر سر هر کوچه اول سرشماری میکنم چندجا گم گرده ام‌ …

روا بود که گلایه ز روزگار کنم چقدر بر جگرم درد و غصه بار کنم به وحش‌ و‌ طیر سپردم مراقبت باشند کسی نماند کنار تنت! چکار کنم ز خاک صورت تو میکشم به صورت خود که روی خود ز‌ نگاه بد استتار کنم خدا کند که شبیه تنت مرا …