مدح خوانی ولادت کریم اهل بیت امام حسن علیه السلام به نفس کربلایی حسین طاهری

دوباره بوی غزل میرسد به شامۀ من
چکیدۀ دل من می شود چکامه من
به غیر عشق ندارد شناسنامۀ من
بگو که بین اذان من و اقامۀ من
پس از علی ولی الله موذنی آگاه
بگوید اشهد ان حسن کریم الله

اگر کریم کریم است بی سخن بخشد
بدون هیچ هیاهو چو پنج تن بخشد
خدا کند که خدا هر چه را به من بخشد
فقط به دست کریمانۀ حسن بخشد
همیشه خانۀ او سفره کرم پهن است
بساط شاه و گدا در کنار هم پهن است

کسی نبود به فکر گدا رسید از راه
چهارمین نفس اِنَما رسید از راه
درست در وسط ربنا رسید از راه
به سفره داری ماه خدا رسید از راه
به یُمن آمدنش از قدیم می گوییم
به ماه او رمضان الکریم می گوییم

رسیده ام به گدایی شب تولد او
قسم به سبزی انگشتر زمرد او
نخواستم ز خدا هیچ چیز جز خود او
که جمع احمد و زهرا و مرتضی شده او
چه کوه قند چه کوه نمک امام حسن
علی و فاطمۀ مشترک امام حسن

همین که از رخ ماهش نقاب می افتد
در آسمان دهن ماه آب می افتد
ز چشم هرچه ستاره ست خواب می افتد
نگاه شهر که بر آفتاب می افتد
مسیر خانۀ خورشید بند می آید
صدایِ یک صلوات بلند می آید

روایتی است که از آن بلند شد آهم
به خانه بود پیمبر و آل طاها هم
رسید موقع کُشتی کودکان با هم
حسین ذکر علی بود و ذکر زهرا هم
در آن میانه پیمبر حسن حسن می گفت
ولی شنید حسن هم حسین من می گفت

کریم بیرق و صحن و علم نمی خواهد
کنار فاطمه هرگز حرم نمی خواهد
برای دادن حاجت قسم نمی خواهد
برای دشمن خود نیز کم نمی خواهد
کریم بود و بدون سر و صدا بخشید
تمام بُقعه خود را به کربلا بخشید
ـــــــــــــــ
کریم کاری به جز جود و کرم نداره
آقام تو مدینه ست ولی حرم نداره
ـــــــــــــــ
حسن شدی که غریبی همیشه ناب بماند
رد دو دست ابالفضل روی آب بماند
حسن شدی که سوال غریب کیست درعالم
میان کوچه وگودال بی جواب بماند
حسین نیز غریب است اگرشبیه برادر
ولی بناست بقیع حسن خراب بماند
کمی زغصه ی تورخنه کرده است به بیرون
تفاوت زن چون “جعده” و “رباب” بماند
به احترام حسین سه روز مانده به گودال
بناست زائر تو زیر آفتاب بماند ..

.