روضه امام رضا علیه السلام به نفس سید مهدی حسینی

صلی الله علیک یٰا عَلی اِبنِ موسَی أَلرّضٰآ أَلمُرتَضٰی ..

رسیدم دوباره به درگاه شاهی
چه شاهی که دارد ز شاهان سپاهی

سلام ای غریبی که در صبح محشر
ندارم به جز مُهر مِهرت گواهی

شلوغ است دورت ولی شد فراهم
عجب خلوتی خلوت دلبخواهی

چو آیینه از بس که دل نازکی تو
توان تا حریمت رسیدن به آهی

تو آیینه آیینه نوری و نوری
تو مهری چه مهری تو ماهی چه ماهی

تو را مهر گفتم؟ تو را ماه خواندم؟
عجب کسر شأنی عجب اشتباهی

که مهر است در محضرت مرده شمعی
که ماه است پیش رخت روسیاهی

تویی شرط توحید و بی تو یقینا
همه نیست توحید جز لاإلهی

اگر ابر لطفت به محشر ببارد
نماند ثوابی نماند گناهی

به لطف تو کاه ثواب است کوهی
به بذل تو کوه گناه است کاهی

لب درۀ نفس لغزیده پایم
نگه دار دست مرا با نگاهی

منم آن گنهکار امیدواری
که دارد به لطف تو پشت و پناهی
ــــــــــــــــ
مثل آهوی بیابان به بیابان زده ام
چون شنیدم گذرت باز به صحرا خورده
من از اینجا بروم زود زمین می افتم
این گدا چیزی اگر خورده همینجا خورده
ــــــــــــــــ
پسر فاطمه بدجور بهم ریخته ام
پسر فاطمه در کار گره ها خورده

ما نگرانیمون اینه عاشورا بیاد و محرم رو نبینم .. کارمون به جایی برسه رفیقامون برام دعا کنن بگن خدا کنه محرم رو ببینه .. یا امام رضا .. شما فرمودید به خانواده جلو جلو برا شما گریه کنن .. آی امام رضایی که جلو جلو اجازه دادی بچه هات برات ناله بزنن .. زهری که به امام رضا دادن نوشتن دفعتاً جگر آقا آب شد .. با یه وضعیتی از کاخ مامون خودش رو رساند به خانه .. فرشای حجره رو کنار زد صورت گذاشت رو خاک وفاه الإمام الرضا از اباصلت نقل میکنه هی زیر لب صدا می زد حسین ، حسین .. یه نفس عمیقی کشید روح از بدن مفارقت کرد .. اینجا امام رضا لحظۀ احتضار هی صدا زد حسین .. اما نوبت به ابی عبدالله که رسید صدا زد یا غیاث المستغیثین .. لحن ابی عبدالله عوض شد دید میخوان بریزن سمت خیمه .. صدا زد اول بیاید کارِ حسین رو تمام کنید ..

جایت کم است پیکر خود را تکان مده
مادر رسیده، تشنه لب اینگونه جان مده

خواهر بمیرد آه دگر دست و پا نزن
تنگ است جات مادرمان را صدا نزن

چشم تو روشن محرم ندارم
قول داده بودی باشی کنارم
دیدی غریبم گفتی اُخیَّ
گفتم کجایی گفتی إلیَّ

.