چون ابو ثمامه عمر بن عبد الله صائدی قتل پی در پی یاران سید الشهدا (علیه السلام) را دید به امام حسین (علیه السلام) عرض کرد :
یا اباعبدالله (علیه السلام) قربانت من میبینم که این لشکر بتو نزدیک شدند و تا ما کشته نشویم انشاء الله تو را نکشند ؛ من دوست دارم نماز را که وقتش رسیده بخوانم بعد به نزد خدا بروم.
امام حسین (علیه السلام) سرش را به سمت آسمان بلند نمود و فرمود :
ذکرت الصلاه جعلک الله من المصلین الذاکرین نعم هو وقتها
نماز را یادآوری کردی خداوند تو را از مصلین قرار دهد. آری اول وقت است ؛ از اینها بخواهید از ما دست بردارند تا نماز بخوانیم.
حصین بن تمیم گفت : نماز شما قبول نیست.
حبیب بن مظاهر گفت : بگمانت نماز آل رسول قبول نیست و نماز تو شرابخوار قبول است؟
حصین بن تمیم بر آنها حمله برد و حبیب بن مظاهر پیش رفت و شمشیری به صورت اسب او زد که اسبش پرید و او از اسب افتاد و یارانش یورش بردند و او را از دست حبیب نجات دادند. و حبیب اینچنین رجز می خواند :
معنی : بودیم اگر که هم شماره بخدا یا نیم بدیم پشت کردید به ما
قومی نشناسیم دنی تر زشما
و حبیب در روز عاشورا این رجز را هم می خواند :
معنی : منم حبیب و پدرم مظهر یل نبرد و جنگ من پر شرر
شما مجهزتر و هم فزون تر ما هم شکیباتر و با وفا تر
دلیل ما هم برتر است و اظهر حقا که اتقی از شما و اعذر
و به لشکر حمله کرد و نبرد شدیدی نمود که شصت و دو مرد را کشت. تا اینکه مردی از بنی تمیم بر سر او شمشیری زد و تمیمی دیگری نیزه ای به او زد که روی زمین افتاد ، خواست بر خیزد حصین بن تمیم شمشیری بر سرش زد که افتاد و آن تمیمی دیگر فرود آمد و سر از بدنش جدا کرد در حالیکه هنوز جان در بدن داشت.
وقتی حبیب بن مظاهر کشته شد امام حسین (علیه السلام) خمیده شد و فرمود :
لله درک یا حبیب ؛ مرد با فضیلتی که در یک شب قرآن را ختم می کردی. و فرمود : خودم و اصحاب با وفایم را به حساب خدا میگذارم . حصین به آن تمیمی گفت : من در کشتن او با تو شریکم. گفت : بخدا جز من کسی او را نکشته.
حصین به او گفت که سر او را به من بده به گردن اسبم بیاویزم که مردم ببینند و بدانند در قتلش شریکم سپس آن را بگیر و بنزد عبید الله زیاد ببر و مرا حاجتی به جایزه آن نیست ؛ او حاضر به این کار نشد و قوم او او را راضی کردند. سر حبیب را به او داد و در گردن اسبش آویخت و در لشکر گردانید سپس به او برگرداند. او سر را به اسب خود آویخت و به قصر ابن زیاد برد که قاسم بن حبیب (پسر حبیب بن مظاهر) که در سن نزدیک به بلوغ بود او را دید و سر را شناخت و بدنبال او راه افتاد و همراه او به قصر می رفت و می آمد و توجهش به او (پسر حبیب) جلب شد و از او پرسید : پسر چرا دنبال من راه افتاده ای؟
گفت : چیزی نیست
گفت : آخر خبری هست ، بمن بگو.
گفت : این سر پدر من است آن را به من بده بخاک سپارم.
گفت : پسر امیر راضی نمی شود این سر به خاک رود و من می خواهم از او جایزه خوبی بگیرم.
در جوابش گفت : ولی خدایت کیفر بدی خواهد داد ، بخدا بهتر از توست که او را کشته ای و بر پدرش می گریست.
منابع :
وقعت الطفص ۲۲۹.
تسلیه المجالس ج۲ ص ۲۹۱.
بحار الانوار ج ۴۵ ص ۲۱.
عوالم العلوم ج۱۷ ص ۲۶۴.
مستدرک الوسایل ج۸ ص ۲۵۳.
منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه ج ۱۵ ص ۳۰۱.
سفینه البحار ج ۱ ص ۵۱۶ و ۶۵۲.
الصلاه فی الکتاب و سنه ص ۲۰۱.
لواعج الاشجان ص ۱۵۵.
معالم المدرستین ج۳ ص ۱۱۱.
موسوعه کلمات امام حسین ج۴ ص ۵۳۵.
الکنی و الالقاب ج۱ ص ۳۴.
تاریخ طبری ج ۴ ص ۳۳۴.
الکامل فی التاریخ ج ۴ ص ۷۰.
اعیان الشیعه ج۱ ص ۶۰۶.
مقتل الحسین ابی مخنف ص ۱۴۲.
کربلا الثوره و الماساه ص ۳۱۶.
من اخلاق الامام حسین ص ۲۳۹.
موسوعه شهادت معصومین ج۲ ص ۲۱۹.
ابصار العین فی انصار الحسین ص ۱۲۰.
الاخلاق الحسینیه ص ۲۹.
المجالس العاشوریه ص ۲۱۴ و ص ۳۷۴.
در کربلا چه گذشت ۲۴۸.