عزیزانی که تمایل دارند در اجر اخروی روضه خوانی برای اهل بیت علیهم السلام شریک باشند و ما را جهت تامین هزینه های جاری سایت، تایپ مجالس روضه و... یاری فرمایند می توانند از طریق آیکونهای ذیل اقدام نمایند.

متن ده‎ها شعر مرثیه و مداحی برای امام رضا علیه السلام

“آمدم ای شاه”
راهم بده دگر شفاعت نیاز نیست 
مرهم برای زخم و جراحت نیاز نیست 
اینجا حساب روز قیامت به دست تو 
دیگر مرا به روز قیامت نیاز نیست 
دستت همیشه بر سر من باد تا ابد 
با دست تو دگر به شفاعت نیاز نیست
“امیرفرخنده”
کسی قدم به حرم بی مدد نخواهد زد

کسی قدم به حرم بی مدد نخواهد زد          دم از صفات رضا بی احد نخواهد زد

گدای کوی رضا که این امام رئوف                 به سینه احدی دست رد نخواهد زد

قلب مؤمن این حقیقت را گواهی می دهد

قلب مؤمن این حقیقت را گواهی می دهد      لطف حق مارا نجات از رو سیاهی می دهد

با خلوص دل اگر آیی به پابوس رضا              مزد اخلاص تو را هر چه که خواهی می دهد

سعی کن زائر دلخسته این درگردی

سعی کن زائر دلخسته این درگردی                         در یم رحمت حق پاک و مطهر گردی

دست خالی به بر حجت حق آمده ای                       روسیاهی است اگر دست تهی برگردی

هر که روی معرفت زیارت رضا کند

هر که روی معرفت زیارت رضا کند                 ز نعمت زیارتش زیارت خدا کند

ببین مقام زائرش که از طواف قبر او              ثواب صد هزار حج خدا به اوعطاکند

اینجا حریم قدس رضا حجت خداست

اینجا حریم قدس رضا حجت خداست                        زیباتر از بهشت بود این نه ادعاست

یک طواف مرقدش به دو صد حج برابر است              زیرا که پاره ای از تن ختم الانبیاست

خواهی اگر ای دل که شود مشکلت آسان

خواهی اگر ای دل که شود مشکلت  آسان      در برزخ و در حشر نباشی تو هراسان

بگشای به درگاه رضا  دست گدایی              بنشین به در خانه ی سلطان خراسان

نام رضا دلت مصفا گردد

با نام رضا دلت مصفا گردد                          درد و غم سینه ات مداوا گردد

گر روی نهی به درگهش با اخلاص                هر عقده ز کار بسته ات واگردد

دوای دردمندان

کاش جاروکشی صحن نصیبم می شد                         دل من خادم مولای غریبم می شد

می دونی می خوام چه کار کنم                                    می دونی می خوام کجا برم

می خوام برای کفترا                                                         یه خورده گندم ببرم

اونجا که گنبدش طلاست                                                   با کفتراش پر بزنم

دوسش دارم اماممه                                                         در خونشو در بزنم

بعضی شبا تو خونمون                                                      بابام به مادرم می گه

می خوام برم امام رضا                                                      به خدا دلم تنگ دیگه

بابام می گه امام رضا                                                       مریضا رو شفا می ده

                                                دوای درد مردمُ

                                                از طرف خدا می ده

                                                                              (مرحوم آقای آقاسی)

کعبه عشق

ای رخت چشمه ی خورشید رضا                                         مهر تو مایه ی امید رضا

نام تو ذکر مناجات من است                                               حرمت قبله ی جانان من است

قبله ی اهل محبت حرمت                                                  کعبه ی عشق سیه پوش غمت

باز در سینه ی شکسته است دلم                                      در عزای تو نشسته است دلم

تو خریدار دل سوخته ای                                                    چونکه دلخون و جگرسوخته ای

                                                            ***

هرگاه که کارم زار شد                                                       گفتم علی موسی الرضا

هر شب دلم بیمار شد                                                      گفتم علی موسی الرضا

چون بخت با من یار شد                                                    گفتم علی موسی الرضا

هرگاه گره در کار شد                                                         گفتم علی موسی الرضا

                                    جانم رضا ، جانم رضا  ۲

                                    ای جان جانانم رضا

این پنجه مشکل گشا                                                       رفع گرفتاری کند

ما را مدد هر روز وشب                                                       در خواب و بیداری کند

هر کس که می خواهد رضا                                                او را سه جا یاری کند

باید زیارت حضرتش                                                           با معرفت داری کند

                                    آنگاه آید بر سرش

                                    آن خسرو دنیا و دین

یار غریبان

خوشا آن غریبی که یارش تو باشی                                  قرار دل بی قرارش تو باشی

خوشا آن گدایی که تنهای تنها                                     کناری نشیند کنارش تو باشی

خوشا آنکه یک عمر پروانه ات شد                          که یک لحظه شمع مزارش تو باشی

بر آن محتضر می برم رشک هر شب                       که شمع شب احتضارش تو باشی

                                                                                                   (غلامرضا سازگار)

غریب الغربا

ای غریبی که ز جدّ و پدر خویش جدایی                    خفته در خاک خراسان تو غریب الغربایی

این رواق تو و صحن و حرمت همچو بهشت است        روضه ات جنت فردوس مسما به رضایی

آه از آندم که سوز جگر و حال پریشان                         ناله اتگشت بلند آه تقی جان به کجایی

ای شه یثرب و بطحا تو غریبی به خراسان                    سرور جمله غریبان و معین الضعفایی

                                    اغنیا مکه روند و فقرا سوی تو آیند

                                    جان به قربان تو شاها که تو حج فقرایی

خورشید تابان

گرد آن خورشید تابان خواهرانش گرم راز               همچو پروانه به گرد شمع در سوز و گداز

آن یکی گفتا دریغ از آتش هجران تو                          دیگری گفتی برادر دست بر دامان تو

گفت معصومه برادر از جدایی دم مزن                   رشته ی عمرم مبر کاشانه ام بر هم مزن

یا مرا همره ببر جان برادر در سفر                            یا ز رفتن در غریبی جان خواهر در گذر

                                    بی گل رویت ندارم طاقت و صبر و قرار

                                    ناله ی بلبل ز هجر گل بود در شام تار

جواد ای نور چشمانم کجایی

خداوندا ندارم راه چاره                                                 جگر از رهر کین شد پاره پاره

خداوندا دگر عمرم سرآمد                                                   تقی فرزند دلبندم نیامد

جواد ای نور چشمانم کجایی                                    چه خوش باشد دم مرگم بیایی

غریبم یار و غمخواری ندارم                                              به جز تو یاور و یاری ندارم

رم رفتن به هر جانب نظر داشت                                      امید دیدن روی پسر داشت

کجایی ای تقی  آرام جانم                                                 سرور قلب و نور دیدگانم

بیا فکر من دور از وطن کن                                      پس از مردن مرا غسل و کفن کن

                                               

به بالین پدر آمد جوادش                                                    دم مردن رسید آخر به دادش

پدر را دید رفته صبر و تابش                                                 شرار زهر کین کرده کبابش

طبیبانه نشست اندر کنارش                                              که جویا گردد از احوال زارش

امام هشتمین ناگاه دیدش                                         چو جان خویشتن در بر کشیدش

شده محو جمالش عاشقانه                                            سپرد اسرار حق را مخفیانه

جام بلا

ای وای که کشتند ولی نعمت ما را                              مسموم نمودند بهین مرد خدا را

ای باد صبا فاطمه را زود  خبر کن                              تا آنکه بپوشد به جنان رخت عزا را

بر گوی که مأمون ستم پیشه به غربت                          با زهر جفا کشت غریب الغربا را

ای باد صبا گو به جوادش که بیاید                                   تا آنکه ببیند پدر خویش رضا را

با زهر در آمیخته شد خوشه انگور                                 گز پای بینداخت معین الضعفا را

تا پاره جگر گشت جگر گوشه ی زهرا                               فریاد بنی فاطمه پر کرد فضا را

در سوگ نشست از غم او آهوی صحرا                        از فرط غم آنروز نخورد آب و غذا را

بر گوی به خورشید دل افروز نتابد                      کاتش زده اند سوره ی الشمس وضحا را

برگوی به جبریل امین زین غم عظمی                     تا آنکه سیه پوش کند ارض و سما را

گوئید به معصومه که از کینه مأمون                                 در خواب ببیند مگر او باز اخا را

آدم به جنان زدبه سر و نوحه بنالید                               نوشید خلیل از غم او جام بلا را

تا زاده ی موسی ز جهان بار سفر بست                 زد ناله و موسی ز کف انداخت عصا را

در عرش مسیحا پی دلجویی زهرا                              کرده است به پا بهر رضا بزم عزا را

شد همسفر ماه صفر زاده ی موسی                         با رفتن خود سوخت دل اهل ولا را

شد روز بر دیده ما تیره تر از شام                                   تاکشت عدو زاده ی پیغمبر ما را

پوشیده به تن دشت و دمن جامه ی ماتم                   تا زاده ی زهرا به سر افکنده عبا  را

                                                فرمود ابا صلت در حجره تو بربند

                                             تا آنکه دهم جان پی دیدار خدا را

                                                                                                    (ژولیده نیشابوری)

هشتمین ماه امامت

رضا ای هشتمین ماه امامت                                               کشیدی بار سنگین ولایت

تویی میراث اسلام و نبوت                                     تویی شمس الشموس و حبل امّت

زد آتش خوشه ای بر خرمن تو                                             بمیرد خواهر از سوز تنِ تو

نمی دانم بود آن زهر انگور                                          که در زیر عبا گشتی تو مستور

رخ زیبای تو شد کهربایی                                                     نمی آید دگر از تو نوایی

به خود پیچید چو نیلوفر برادر                                           چه زهری بود آن ، الله اکبر

برادر جان عجب پر سوز و آهی                                           چرا بر در کنی گاهی نگاهی

مخور غم می رسد از ره جوادت                                            بدو بسپاری اسرار امامت

رضا جان حافظ دین خدایی                                               تو بر زخم دل من چون دوایی

                                                تو از جان جهان از غم رهیدی        

                                                ز هجرت بر دلم آتش کشیدی

                                                                                                           (محسن رشید)

شهادت حضرت امام رضا علیه السلام

باز ای عزاداران ز نو ، هنگام افغان آمده                     سلطان مظلومان رضا،مقتول عدوان آمده

از جورمأمون دغا، در طوس شد محشر به پا                 کز سوزش زهر جفا آن شاه نالان آمده

شد بر وجودش کارگر زهر نجاتش زد شرر                   آن پادشاه بحر و بر بر خویش پیچان آمده

از منززل مأمون دون آمده چون آن سرور برون             گفتی ز شرق نیلگون خورشید تابان آمده

گویند حال احتضار ، فرزند او با حال زار                           بالین باب ارجمند ، اندر خراسان آمده

میگفت ای بابم رضا ای کشته زهر جفا                    بنگرچسان فرزند تو ، با چشم گریان آمده

ای باب مسمومم رضا ، ای باب مغمومم رضا             ای باب مظلومم رضا ، برلب مراجان آمده

چون چشم شه بر او فتاد ، فرمود یا عینی جواد          ای هادی اهل رشاد ، شام غریبان آمده

چون دید او را بوسید روی انورش                      بگرفت چون جان دربرش،چون دید حیران آمده

                                                از بهر آن باب و پسر (زاهد)بود خونین جگر

                                                بنگر چگونه نوحه گر با حال گریان آمده

                                                                        ***                                                                   (قاضی زاهد)

خورشید هدایت

کشتند غریبانه غریب الغربا را                                       محبوب خدا بضعه پیغمبر ما را

بردند ز خوناب جگر اهل خراسان                                  بر شانه خود چوبه تابوت رضا را

ای اهل وفا خون و دل از دیده ببارید                        کز  زهر جفا کشت عدو شمس ولا را

به خواهر او حضرت معصومه بگوئید                          از سوز درون تسلیت این روز عزا را

                              یا حضرت معصومه سرت باد سلامت

                                    شد کشته رضا آن گلزار امامت                                           

تیر پیکان

فلک ویران نمودی هشتمین ارکان ایمان را                 زدی برقلب انس وجان زکینه تیرپیکان را

ز تو هرگز توقع کس ندارد لطف احسان را                    ولی رو در خراسان و نگر حال غریبان را

گهی از زهر کین  مدهوش و گه از سوز دل نالد              گهی از گلعذار چهره درّ از دیدگان بارد

نظربر گوشه ی در آن امام انس و جان دارد             که حق شاید به بالینش دم مردن پسر آرد

صبا بر گو تقی را گر که داری میل دیدارش               بکن تعجیل دررفتن که شایدبنگری حالش

                                                نگیری از ره مهر و وفا بر طرف دامانش

                                                به وقت مرگ از رأفت ببندی هر دو چشمانش

آه جانسوز

باز از طوس دریغا که ندا آمد                                        آه جانسوز به گوش دل ما می آید

این چه بانگی است که دلها شده غمگین از او                  گوئیا ناله جانسوز رضا می آید

کاش این ناله نباشد ز غریب الغربا                            که برون از دل پر خون ز جفا می آید

گوید از مهر ابا صلت در حجره ببند                             که تقی با دل پر شور و نوا می آید

میهمانست جواد آن پسرم از ره دور                        با تن خسته و با صدق و صفا می آید

 چون کسی نیست نشیند به عزایم گرید                          از مدینه پسرم بهر عزا می آید

                                                خواهر و دختر من چونکه نباشد به برم

                                                فاطمه بهر عزا نوحه سرا می آید

تنها یک نگاه

آمدم ای شاه پناهم بده                                                     خط امانی ز گناهم بده

ای حرمت ملجاء درماندگان                                                 دور مران از در و راهم بده

لایق وصل تو که من نیستم                                                اذن به یک لحظه نگاهم بده

لشکر شیطان به کمین من است                                        بی کسم ای شاه پناهم بده

در شب اول که نهندم به قبر                                               نور بدان شام سیاهم بده

                                     ای که عطابخش همه عالمی

                                       جمله حاجات مرا هم بده

                                                                                                (حسان)

جام ولایت

من از جام ولایت مست مستم                                              امیدم رابر این میخانه بستم

رضا جان ای فروغ آسمانها                                                       زمین بوس تو زا عهدالستم

تو خورشید همه خورشیدهایی                                              ولی من زره ای ناچیز و پستم

تو عطر ناب گلهلس بهشتی                                                   ولی من خار بی مقدارو پستم

تو از جان نیستی بهتر که هستی                                       من از دل نیستم عاشق که هستم

فقیرم مستمندم دردمندم                                                         بگیر از مرحمت مولا تو دستم

                                    مرا این شرمساری بس که عمری

                                    نمک خوردم نمک دان را شکستم

سایه ی رحمت

این رضا کیست که عالم همه خشنود و رضاست     این رضا کیست که بر درد دل خلق دواست

ای ضعیفی که تو را پشت و پناهی نبود             شو پناهنده به شاهی که م عین الضعفاست

ساکن کوی رضا باش که این ابر کرم                     سایه ی رحمت او بر سر سلطان و گداست

دامن ضامن آهو مده از دست که او                          دوست را ضامن و فریاد رس روز جزاست

در دبستان رضا درس فضیلت آموز                            که دبستان رضا مکتب تسلیم و رضاست

                                                سخن سوختگان سوزی و حالی دارد

                                                لیک سوزنده تر از هز سخنی شعر رساست

                                                                                                     (قاسم رسا)

شاه خراسان

ای شه طوس که بر روی  زمین نور خدایی                روی بنما که بی پرده خدا را بنمایی

نظری هم به گدایی چو من خاک نشین کن               ای که در پاشهی صاحب ایوان طلایی 

وای فردا اگر ز م دست نگیری                                ای که خود دست خدا و پسر خون خدایی

عرش رحمان بود این مصطبه ی حضرت سلطان       جای بر عرش خدا کرده ای دوست کجایی ؟

                                                            در حریم حرم شه خراسان به ادب رو

                                                            نزنی تا به سر دوش ملائک سرپایی

                                                                                                (دکتر قاسم رسا)

زمزمه رضا رضا

ای سند نجات من ، ولایت تو یا رضا                       صحن نو و عتیق تو ، کعبه و کربلا رضا

دلم به یاد تو بود ، مدینه الرضا رضا                          زیارتت به دین من ، زیارت خدا رضا

تو و کرامت مرا ز خود مکن جدا رضا                          رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا

شهی که خاک طوس از آمده محترم تویی            مهی که نور می دهد بر  عرب و عجم تویی

رئوف اهل بیتی وولی ذوالکرم تویی                      به مسجد الحرام دل قبله تویی حرم تویی

صفا و مروه می کند با حرمت صفا رضا                           رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا

مرا به مهر خود ببر که با ولادت زیستم                      به تربتت شتافتم ٍ، به غربتت گریستم

در آفتاب صحن تو اگر دمی بایستم                           به سایه بهشت هم نیازمند نیستم

جهنم است بهر من بهشت بی رضا رضا                         رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا

الا الا ثنای تو ذکر علی الدوام من                               رئوف من عطوف من امیدمن  امام من

لحظه به لحظه دم به دم ، بر حرمت سلام  من         به غرفه های مرقدت خورده گره زمام من

در حرمت گرفته ام ذکر رضا رضا رضا                          رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا

منم که بین طوطیان گرم ترانه ی توأم                        کبوتری شکسته پر ، رد آشیانه توأم

نیازمند گندمی در آستانه توأم                                    بال زنان  دور و بر نقاره خانه ی توأم

                                    اگر پرم ز کوی تو ، بگو پرم کجا رضا

                                    رضا رضا رضا  رضا رضا رضا رضا

فروغ خدایی

به کوی رضا جان صفا می پذیرد                                          در اینجا فروغ خدا می پذیرد

تو ای بینوا ، رو سوی رضا کن                                    که این پادشه ، خوش گدا می پذیرد

به پا بوس او رو که زوار خود را                                             سر خوان جود و عطا می پذیرد

بود رحمتش بی کران همچو دریا                                         هم آلوده ، هم پارسا می پذیرد

اگر دردمندی بیا بر در او                                                      که هر درد اینجا شفا می پذیرد

خدا را به او خوان و خواه آنچه خواهی                                  که ایزد به پاسش دعا می پذیرد

امید دل من ، به من کن نگاهی                                          که جان از نگاهت صفا می پذیرد

بخواه از خدا تا ببخشد گناهم                                             که تو آنچه خواهی خدا می پذیرد

                                    در آتش بسوزان شفق هر هوی را

                                    که جانان دل بی هوی می پذیرد

                                                                                             (محمد حسین بهجت)

تجلیگه راز

ای امامی که به حق راضی و محبوب خدایی                         توتجلیگه راز و سبب امر رضایی

حرمت قبله گه اهل نیاز است                                        عالم آل محمد تو شفیع دو سرایی

انس  و جن و ملک و مُلک ثنا خوان تو باشد               جان عالم به فدایت مع معین الضعفایی

روز و شب بوسه زنند خلق به حریم حرم تو                 به حقیقت که حریم حرم امن و وفایی

تو همان شمس ئو شموسی که در ملک خراسان    روشنی بخش جهان و سبب نور و ضیایی

تو طبیب دردمندی و پناه بی پناهان                          توانیس انس و جانی و غریب  الغربایی

تو همان ماء معینی که در مصحف قرآن                      منبع فیض مدامی و صفا بخش صفایی

ملک ایران ز تو نور و روشنی یافت                            تو همان نور حق و شافع فردای جزایی

تو امام هشتمینی و چراغ اهل دانش                          تو رئوف و مهربانی تو شهنشه ولایی

                                    نظری ز لطف رحمت بنما به سوی عدنان

                                    کآمده به کوی عشقت به بهانه ی گدایی

                                                                                                                 (عدنانی )

قبله ی دل

                                                      

کعبه اگر قبله ی اهل صفاست                                            قبله ی دل مرقد شاه رضاست

کعبه اگر آمده از سنگ و گل                                                لیک در این کعبه ولی خداست

گر شده آن کعبه مطاف و حرم                                             وین حرم و مقصد اهل ولاست

یک قدمی نه به حریمش نگر                                              بارگه طوس عجب با صفاست

هست دعا در حرمش مستجاب                                          بهر مریضان همه دارالشفاست

هر که زند بوسه به درگاه او                                                شافعش او مهر به روز جزاست

ضامن آهوش از آن خوانده اند                                              زانکه پناه همه شاه و گداست

                                    هر که در آید به پناه رضا

                                    از غم و از آتش دوزخ رهاست

                                                                       (سید محمد تقی مقدم )

شاه مردان

خاک مشهد را بجستم لعل و گوهر یافتم                    زره یی چون بو نمودم مشک و عنبر یافتم

نور حق را جلوه گر دیدم به چشم دل همی                   در دل خاک جزیی از جسم پیغمبر یافتم

حجتی را از خداوند سبط پاک از مصطفی صلی الله علیه وآله    دری از آن مخزن زهرای اطهر یافتم

یادگاری از ولی خالق یکتا علی علیه السلام                  بلکه همنامی از آن ، ساقی کوثر یافتم

نام علی شهرت رضا باشد غریب ارض طوس                           بر غریبان جهان آقا و سرور باشد

هست چون شاه خراسان سرور جمله شهان                 رتبه اش افزون تر از شاهان دیگر یافتم

ضامن جمله غریبان ، دردمندان را طبیب                          یک طبیبی بهر دردمندان مضطر یافتم

یاور درماندگان و بی پناهان را پناه                                بر گنه کاران شفیعی بهر محشر یافتم

                                    هر طواف قبر او از بهر شاه و گدا

                                    اجر و مزدش چون ثواب حج اکبر یافتم

                                                                                                         (کریم کریمی )

آستان رضا

آستانی کآسمان بر رفعت وقدرش گواست                      آستان قدس رضوان الله اکبر رضاست

آستان قدس هفتم قبله و هشتم امام                        آسمان رحمت است و آستان کبریاست

آستان کبریا شد در گهش زیرا دلش                              همچو ذات کبریا پاکیزه از کبر و ریاست

هر که در خیر بشر شد بنده  فرمان حق                       عالم اندر زیر فرمانش به فرمان خداست

 گر شنیدی کیمیا مس را به گوهر زر کند                      مس وجود بنده و اکسیر اینان کیمیاست

کیست غالب آنکه دلها را مسخر می کند نیست    نیست فاتح آنکه سلطان برسرنفس وهواست

کیست شنیدی کیمیا مسّ را به گوهر زر کند                مس وجود بنده و اکسیر اینان کیمیاست

کیست غالب آنکه بر خشم و شهو غالب است       کیست آنکس سلطان بر سر نفس و هواست

کیست فاتح آنکه دلها را مسخر می کند             نیست فاتح آنکه با ظلم و ستم کشورگشاست

بر رضای حق هر آنکس چون رضا تسلیم گشت          لاجرم دربار رضا اکنون بگو جایش کجاست

انتهای زندگی مردمان مرگ است لیک                              مرگ مردان خدا عمر ابد را ابتداست

گر به تاریخ عجم با چشم عبرت بنگری                         فاش بینی کاندرین در رمزها و رازهاست

فاش بینی آستان ثامن ضامن به حق                        در خلاص از غضب و عدوان ما و شماست

آنچه بر نام زیارتنامه خوانی بر درش                                   دفتر ملیت و تاریخ استقلال ماست

مهر اولاد علی ایران به ایران باز داد                               درگه آل علی ز آن درگه دارالشفاست

مکتب آل علی بر غصب و بر عدوان نبود                 غصب و عدوان آری خود نه کارمردان خداست

مشرب ایرانیان با مذهب آل علی                     کانچه برغصب است و عدوان بر زوال و بر فناست

                                      مهر اولاد علی دلها مسخر کرد و ماند

                              کانچه پای عدل واحسان است و این اصل بقاست

                                                                                                            (صادق سرمد)

ابر رحمت

با دیده  دل اگر رضا رابینی                                                      مرآت جمال کبریا را بینی

گر پرده اوهام به یک سو فکنی                                           اندر پس آن پرده خدا را بینی

تا گوهر اشکم سرباز ار نیاید                                                   کالای مرا هیچ خریدار نیاید

در سوز جگر مصلحت ماست که ما را                                 غیر از جگر سوخته در کار نیاید

خارم من و در سینه ی من عشق شکفته است                    تا خلق نگویند گل از خار نیاید

ای حجت هشتم که خدا خوانده رضایت                                مدح تو جز از  خالق دادار نیاید

نومیدی ز درگاه تو بی سابقه باشد                                       هر کار ز تو آید و این کار نیاید

دیدم همه جا بر در و دیوار حریمت                            جایی ننوشته است گنه کار نیاید

                                          گویی به کجا روی کند ای همه رحمت

                                                گر بر در تو شخص گرفتار نیاید

کعبه آمال

ای کعبه آمال دو عالم حرم تو                                   د ارد حرم این رتبه ز خاک قدم تو

تقدیر به فرمان تو چون حلقه به گوشان                     بنوشته به سر لوح قضا از قلم تو

ای شاه خراسان این فخر سلیمان                       با آنهمه حشمت که بود در حشم تو

دست ازلی قصد ابد کرد و برافراشت                              با نارک این گنبد مینا علم تو

زوار مزارت بروی عرش نهد پای                             چون عرش علا فرش بود در حرم تو

جبرئیل به کف عالیه و عطر فشاند                                   بر زائر قبر و حرم محترم تو

حوران جنان از پی آرایش رخسار                             گرد حرمت می طلبند از خدم تو

دیگر چه کند باغ جنان و نعمش را                              آنکس که در آید به ادیم نعم تو

رحمت ز سما آنچه بیارید و بیارد                            یک قطره بود از کرم و لطف و یم تو

صد ملک سلیمان و هزاران طبق زر                          دور افکنم از دست من آید درم تو

از نار برون آرد و آزاد نماید                                       مأمور جهنم چو ببیند رقم تو

                                    هر کس به امیدی به کسی ملتمسی است

                                            افسرده به امید برات از کرم تو

خورشید به سوگ مصطفی می گرید

خورشید به سوگ مصطفی می گرید    مهتاب به حال مجتبی می گیرید

در مشهد دل چه کربلایی برپاست          قومی به شهادت رضا می گرید

خورشید هدایت  

کشتند غریبانه غریب الغربا را                                                 محبوب خدا بضعه پیغمبر ما را

بردند ز خوناب جگر اهل خراسان                                           بر شانه خود چوبه تابوت رضا را

ای اهل وفا خون دل از دیده ببارید                                    کز زهر جفا کشت عدو شمس ولا را

به خواهر او حضرت معصومه بگوئید                                       از سوز درون تسلیت این روز عزا را

یا حضرت معصومه سرت باد سلامت                                      شد کشته رضا آن گل گلزار امامت

کعبه امید

آستان تو بود کعبه امید رضا                                                   نشود سائل درگاه تو نومید رضا

به امیدی که بگیرم ز کفت خط امان                                          در برت آمدم ای کعبه امید رضا

من از جام ولایت مست مستم

من از جام ولایت مست مستم                               امیدم را براین میخانه بستم

رضا جان ای فروغ آسمانها                                      زمین بوس تو از عهد الستم

تو خورشید همه خورشیدهائی                              ولی من ذره ای ناچیز و پستم

تو عطر ناب گلهای بهشتی                                ولی من خار و بی مقدار و پستم

تو از جان نیستی بهتر که هستی                   من از دل نیستم عاشق که هستم

فقیرم ،مستمندم ،دردمندم                                    بگیر از مرحمت مولا تو دستم

مرا این شرمساری بس که عمری                   نمک خوردم و نمکدان را شکستم


کعبه دلها

سلام ما به امامی که کعبه دلهاست                                   درود ما به امامی که حجت یکتاست

سلام حضرت یزدان سلام جبرائیل                                بر آن شهی که مقامش نزد حق والاست

سلام ختم نبیین سلام شیر خدا                                         بر آن امام رئوفی که زادۀ زهرا ست

سلام جمله شهیدان راه آزادی                                    بر آن شهید غریبی که شافع عقباست

                                     کسی که ضامن آهو شود ز راه وفا

                                     شفیع زائر خود بی گمان به روز جزاست

                                                            ***       

                                                                                                                           جعفری

اشک گل

خـــــــــــراسان در عزای میهمانت سوگواری کن

                                          تو هم مثل مــــــــــــــــــدینه در غم او بیقرای کن

خـــــــــــــــراسان لالۀ دامان زهرا در تو شد پرپر

                                          بــــــــــــــه داغ لاله ها سوگند بر او داغداری کن

خراسان پارۀ قلب پیمبر پــــــــــــــــــاره شد قلبش

                                        بنال و در غمش خـــــون دل از هر دیدۀ جاری کن

خراسان تا نگوید کــــس رضا را نیست غمخواری

                                        به جای خواهرش معصومه بر این کُشته زاری کن

خـــــــراسان زهر کاری، خانه خلوت، میهمان تنها

                                       تــــــــــــــــو او را در کنارحجرۀ در بسته یاری کن

خـــــــــــــــراسان در کنار جسم پاک یوسف زهرا

                                      ز صورت پــــــــاک کن اشک جواد و اشکباری کن

خـــــــــــراسان خوب از مهمان خود کردی پذیرایی

                                     از این مهمــــــــــــــان نوازی پیش زهرا  شرمساری

(میثم)

زهرای بتول با علی می گرید

امـــــــشب ز چه در خُلد نبی می گرید      زهرای بتول با علی می گرید

گویا که عزای خسرو طوس رضاست      زیــــــرا که محمد تقی میگرید

ای سند نجات من، ولایت تو یا رضا

ای سند نجات من، ولایت تو یا رضا

                                          صحن تو و عتیق تو، کعلبه و کربلا رضا

دلم بیاد تو بُود، مدینه الرضا رضا

                                          زیارتت به دین من، زیارت خدا رضا

تو و کرامتت مرا ز خود مکن جدا رضا

                                       رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا

شهی که خاک طوس از او آمده محترم توئی

                                      مشهی که نور می دهد، ب عرب و عجم توئی

رئوف اهلبیتی و ولی ذوالکرم توئی

                                       به مسجد الحرام دل، قبله توئی حرم توئی

صفا و مروه می کند با حرمت صفا، رضا

                                       رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا

مرا به مهر خود ببر، که با ولات زیستم

                                       به تربتت شتافتم، به غربتت گریستم

در آفتاب صحن تو، اگر دمی بایستم

              به سایۀ بهشت هم، نیازمند نیستم

جهنم است بهر من، بهشت بی رضا رضا

                                  رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا

الا الا ثنای تو، ذکر عَلَی الدّوام من

                                  رؤف من، عطوف من، امید من، امام من

لحظه به لحظه دمبدم، بر حرمت سلام من

                                 به غرفه های مرقدت، خورده گره زمام من

در حرمت گرفته ام ذکر رضا رضا رضا

                                  رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا

منم که بین طوتیان، گرم ترانۀ توام

                                   کبوتری شکسته پَر، در آشیان توام

نیازمند گندمی، در آستانۀ توام

                                 بال زنان دور بَرِ، نقاره خانۀ توام

اگر پَرم زکوی تو، بگو پَرَم کجا رضا

                                 رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا

من که کبوتر دلم، اُنس گرفتــــــــــه با رضا

من که کبوتر دلم، اُنس گرفتــــــــــه با رضا

                                               می شنوم ز قدسیان زمزمـــۀ رضا رضا(۲)

ای بنثار مَقدَمت گــــــــــــوهر اشکِ دیده ام

                                                ای بفدای جـــــــان تو، جان به لب رسیده ام

من بــــــه بهای هستیم، مهر تو را خریده ام

                                                نیست به جز ولای تو، جان به لب رسیده ام

مبـــــــــاد سازد از درت خدا مرا جدا رضا

                                                من که بـــــــــبوی مغفرت به بارگاهت آمدم

شبی کــــــــه سر زد اُفق، جمال ماهت آمدم

                                                 پناه مـــــــــا سوی توئی، که در پناهت آمدم

نیازمندم و گـــــــــــــدا، بر سر راهت آمدم

                                                  اگر ز در برانیم کجـــا روم کجا روم رضا

به پیشگاه قدس تو، اگـــــــر چه دستِ خالیم

                                                 اگر چه کس نمی خورد، غــــم شکسته بالیم

اگر چه اشک من بود، گواه خــــــسته حالیم

                                                  ولــــــــــــــــی به جان فاطمه مُحِبم ومَوالیم

خوشم که دارم از جهان ولایت تو را رضا

                                                 اگـــر مرا از قید غم رها کنی چه می شود؟

اگــر نگاه مرحمت به کم کُنی چه می شود؟

                                                 نـــظر به این کبوتر حرم کنی چه می شود؟

جـــو از کربلا به ما کرم کنی چه می شود؟

                                                  اگـــــــــــــر ز در برانیم کجا روم کجا روم

تنها یک نگاه

آمدم ای شـــــــــــــــاه پناهم بده          خــــــــــط امانی ز گناهم بده

ای حـــــرمت ملجاء درماندگان          دور مـران از در و راهم بده

لایــــــق وصل تو که من نیستم          اِذن بــه یک لحظه نگاهم بده

لشکر شیطان به کمین من است          بــــی کسم ای شاه، پناهم بده

در شب اول کــــــه نهندم به قبر         نــــــور بدان شام سیاهی بده

ای کـــــه عطا بخش همه عالمی        جمــــــــلۀ حاجات مرا هم بده

[حسان]

راز دل

رضا جان گر ببندی در برویم         دگر راز دلم با که بگویم

فقط تو این دلم را می کنی باز         ببین بهر گدائی آمدم باز

تو می دانی غریب و بی پناهم         نشسته منتظر بهر نگاهم

یا ثامن الحجج

مـــــــــــن کیستم گدای تو یا ثامن الحجج

                                               شـــــــــــرمندۀ عطای تو یا ثامِن الحُجَج

بــــــــــــــالله نمیروم بَرِ بیگانگان بعجز

                                               تـــــــــــا هستم آشنای تو یا ثامِن الحُجَج

از کــــــار ما کســــــی گره نگشاید مگر

                                              دست گــــــــــره گشای تو یا ثامِن الحُجَج

تــــــــــــــا آخرین نفس نکشم دست التجا

                                               از دامـــــــــــــن ولای تو یا ثامِن الحُجَج

خــــواهم ز بخت همت و از حق سعادتی

                                               تــــــــــــا سر نهم بپای تو یا ثامِن الحُجَج

دار الشفاست کوی تو و خود توئی طبیب

                                               درد من و دوای تـــــــــــو یا ثامِن الحُجَج

هستی چـــــــــــــــــو پارۀ تن پیغمبر هدا

                                               جـــــــــــان جهان فدای تو یا ثامِن الحُجَج

هم نــــــــاله با جوان دل افسرده ات جواد

                           گـــــــــــــریَم در عزای تو یا ثامِن الحُجَج

                                                   بــــــا پیکر تو زهر جگر سوز تا چه کرد

                                                خـــــــــود دانی و خدای تو یا ثامِن الحُجَج

[سید رضا مؤید]


غریب الغرباء

ای غریبی کــــــــــــــه ز جد و پدر خویش جدائی

                                         خُــــــــــفته در خاک خراسان، تو غریب الغربائی

این رواق تو و صحن و حرمت همچو بهشت است

                                         روضه ات جنت فـــــــــــــردوس مسمّا به رضائی

آه از آنـــــــــــــــدم که ز سوز جگر و حال پریشان

                                      نــــــــــــــــــــــــاله ات گشت بلند آه تقی جان کجائی

ای شه یثرب و بَطــــــــــــــحا تو غریبی به خراسان

                                     سرور جــــــــــــــــــــــمله غریبان و معین الضعفائی

اغنیا مکـــــــــــــــــــــــــــه روند و فقرا سوی تو آیند

                                     جــــــــــــــــــــان به قربان تو شاها که تو حج فقرائی

سایۀ رحمت

این رضا کیست که عالم همه خشنود از اوست

                                              این رضــا کیست که بر درد دل خلق دوا است

ای ضعیفی کــــــــــه تو را پشت و پناهی نبود

                                              شو پناهدند بشاهی کـــــــــه معین الضعفا است

ساکن کوی رضا باش کـــــــــــــه این ابر کرم

                                              سایۀ رحمت او بــــــــر سر سلطان و گدا است

دامن ضــــــــــــــــــامن آهو مده از دست که او

                                            دوست را ضامن و فـــریاد رس روز جزا است

در دبـــــــــستان رضـــــــــا درس فضیلت آموز

                                            کــــــــــه دبستان رضا مکت تسلیم و رضا است

سخن ســــــــــــــــــوختگان سوزی و حالی دارد

                                           لیک سوزنده تر از هـــــر سخنی شعر رسا است

[قاسم رسا]

ادامه مطلب…
قبلۀ هشتم

ای که عاجز خَــرد از وصف مقام تو بود

                                                وی که چشم هــــمه بر رحمت عام تو بود

هر سحر گـاه که زمشرق بدر آید خورشید

                                                بــــــــــــــــی تعظیم تو و بهر سلام تو بود

توئی آن بندۀ صالح که خدا از تو رضاست

                                                آشکار ایــــــــــن سخن از نام کران تو بود

بهر توصیف مقــام تو همین نکته بس است

                                                 کـــــــــــه علی باب تو و فاطمه مام تو بود

قبـــــــــــــــــــــلۀ هشتمی و پارۀ قلب احمد

                                                کــــــــــــــعبۀ اهل نظر رکن و مقام تو بود

هــــــــر که بر درگهت آید نرود دست تهی

                                                جـــــــــود و احسان و کرم کار مدام تو بود

مــــــــی شوی ضامن ما روز جزا می دانم

                                                یــــــــــــــاری از مردم بیچاره مرام تو بود

روز محشـــــر که سر از خاک لحد بردارم

                                                بخــــــــــــــــــــدا ذکر لبم یکسره نام تو بود

تــــــــــــــو نگهدار خراسان ز بلا می باشی

                                                 کـــــــــــــــــــه قضا بندۀ امر تو رام تو بود

تـــــــــــــا ابد ساکن کویت ز وفا خواهد بود

                                                 هر کـــه از روز ازل سر خوش جام تو بود

نتوانم کـــــــــــه بغیر از تو دهم دل به کسی

                                                 زانـــــــــکه مرغ دل من بسته به دام تو بود

به نشابور حــــــــــدیثی تو بخواندی و هنوز

                                                گـــــــــــــــــوهر گوش بشر دُرّ کلام تو بود

بــــــــــــا چنین قلب رئوف تو کجا بود سزا

                                                 کـــــــــــــــه زیبداد عدو زهر به کام تو بود

بــــــــــه زوال تو کمر بست عدو غافل بود

                                                  کــــــــــــــــه دوام همه عالم ز دوام تو بود

چــــــــــــه غم از آتش سوزندۀ دوزخ دارد

                                                 هــــــر که چون خسرو مداح و غلام تو بود

[خسرو]

دستم به دامانت

رضا دستم به دامانت(۲)          رضــا جانم به قربانت

بُــــود چشمم به احسانت          رضا جانم، رضا جانم

قبولـــــم کُن تو ای مولا           بــه جانِ مادرت زهرا

روا کــــن حاجت ما را           رضا جانم، رضا جانم

در خــــــــــــراسان جلوۀ ایزد نما دارد رضا

در خــــــــــــراسان جلوۀ ایزد نما دارد رضا

                                             قُبّـــــۀ زرین و ایــــــــــــوان طلا دارد رضا

هر مریضی که امیدش قطع شد از هر طبیب

                                             گـــــــــــر بیاید بر درش دارالشفا دارد رضا

مظهر امید

تــــــــــوئی آن مظهر امید رضا       توئی آن کُــــــشته توحید رضا

تو ملقّب بـــــــــه رضائی و خدا       خُلق و خـــوی تو پسندید رضا

گشته مـایوس هر آنکس ز دری        نیست هرگز ز تو نومید رضا

تــــــــــوئی آن مظهر انوار خدا        نور حق در تو توان دید رضا

هر کسـی شیعۀ اثنی عَشَر است        غــــــــــیر راه تو نپوئید رضا

در کشور دل غیر توأم یاری نیست

در کشور دل غیر توأم یاری نیست       جـــز خدمت درگاه توام کاری نیست

هــــــــــر چند بَدَم گدای با سابقه ام       وین سابقه را جز تو خریداری نیست

[مؤید(مشهد)]

محبوب رضاست هر که دل ریش تر است

محبوب رضاست هر که دل ریش تر است

                                           از کــــــــــعبه صفای این حرم بیشتر است

اینجاست طــــــــــبیبی کـــــــه ندارد نوبت

                                           هــــــــر دل که شکسته تـر بود پیشتر است

[مؤید(مشهد)]

خـــــاک در تو عرش معلای من است

تـا در کنف لطف تو مأوای من است       خـــــاک در تو عرش معلای من است

ای خسرو طوس، این بود مَسلک من      آنکس که بود عبد تو، مولای من است

[ثابت (مشهد)]

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.