پدر و مادر مرحوم سیبویه در یک روز از دنیا رفتند و زمانی که آنها فوت کردند ، مرحوم سیبویه در بستر بیماری بود و پزشکان از بهبودش قطع امید کرده بودند . مرحوم سیبویه ۲۰ روز بعد از فوت والدینش زمانی که کمی بهبود یافته بود ، متوجه فوت آنها می شود .
بعد از اینکه میرزا احمد سیبویه بهبود یافت، گفت: «در بستر بیماری در عالم مکاشفه بودم، همراه پدرم در حرم امام حسین (ع) ایستاده بودیم؛ پدرم از امام حسین (ع) شفای مرا خواست. حضرت اباعبدالله (ع) فرمودند: «اجلش رسیده است» و پدرم امام حسین (ع) را به مادرش حضرت زهرا (س) قسم میدهد و میگوید: اگر شما بخواهید، میشود.
مرحوم سیبویه گفت: امام حسین(ع) به داخل حرم رفتند و بعد از مدتی بیرون آمدند و خطاب به پدرم فرمودند: «ما شفای پسر شما را از خدا گرفتیم»
بعد از این واقعه، مرحوم سیبویه بارها میگفتند که من آزاد شده امام حسین(ع) هستم. از این رو وی علاوه بر «احمد» با نام کوچک «حسین» نیز معروف بود.
آیتالله سیبویه در ایام محرم به سبک عزاداری کربلا، چاوشیخوانی میکرد. به این صورت که از منبر پایین میآمد، عمامه از سرش بر میداشت، میان جمعیت راه میرفت و روضهخوانی میکرد. وی به این نوع روضهخوانی علاقه داشت و همیشه از دوست کربلایی خود «شیخ عبد الزهرا کعبی» یاد میکرد.
یکی از ویژگی های ایشان این بود که احترام زیادی به سادات می گذاشت. در هر شرایطی حتی در بالای منبر و حین سخنرانی، اگر سیدی داخل می شد، تمام قد بلند شده و دست او را می بوسید و با ذکر صلواتی او را تکریم می کرد. گاهی اشاره به این حدیث پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می کردند : « مَن رَأی أولادی فَصَلّی عَلَیّ زادَهُ اللهُ فی السّمعِ و البَصَرِ. هر کس فرزندان من را ببیند و با دیدن آنها بر من صلوات بفرستد، خداوند قدرت شنوایی و بینایی او را تقویت
می کند.» واقعا مصداق این حدیث خود ایشان بودند که در سن بالای ۸۰ سال نه عینک می زدند و نه گوششان ضعیف شده بود.
وی در سال ۱۳۵۸ شمسی و در حالی که قریب ۴۰ سال امام جماعت حرم حضرت ابوالفضل (ع) و استاد حوزه علمیه نجف بود، توسط رژیم بعث عراق دستگیر و از این کشور تبعید شد و به همراه گروهی از علما به ایران آمد.
آیتالله سیبویه از علمای سادهزیست بود که سالها در منزلی در خیابان نامجو (گرگان) تهران زندگی میکرد. وی در اواخر عمر از بیماری سرطان خون رنج میبرد، و در روز شنبه پنجم آذر ۱۳۸۴ در سن ۹۰ سالگی در بیمارستان ساسان به دیار حق
شتافت.
پیکر این عالم جلیلالقدر در شهر تهران و قم تشییع باشکوهی شد و پس از اقامه نماز میت توسط مرحوم آیتالله محمدتقی بهجت (ره) در حرم حضرت معصومه (س) مجاور قبر شهید مفتح برای همیشه آرام گرفت.