عزیزانی که تمایل دارند در اجر اخروی روضه خوانی برای اهل بیت علیهم السلام شریک باشند و ما را جهت تامین هزینه های جاری سایت، تایپ مجالس روضه و... یاری فرمایند می توانند از طریق آیکونهای ذیل اقدام نمایند.

روضه و گریز قربان اسماعیل ذبیح کربلا


شب عید قربان است. قربان هاجر کربلا، لیلا، آی قربان اسماعیل ذبیح کربلا، قربان خلیل کربلا. آی حسین! حسین! حسین!


امام
حسین(ع) ایستاده، صحابه همه کشته شده اند. فقط جوان های بنی هاشم مانده
اند یک وقت آن شاهزاده جوان جلو امد،اجازه میدان خواست. اول شهید از دودمان
آل هاشم در کربلا این پسر است. هر کس می امد و از امام حسین(ع) اجازه
میدان می گرفت آقا مقداری او را معطل می کرد. اما تا پسرش گفت: بابا بروم؟
صدا زد: علی! برو بابا! چون برای خداست از بنی هاشم اول پسرش برود.


روانه
میدان شد. جوان های بنی هاشم می گویند: همین که این آزاده رفت،یک وقت دیدم
حسین(ع) بی اختیار از میان بیرون آمد، یک نگاه به قد و بالای پسرش کرد.
این پیرمرد محاسنش را به دست گرفت و فرمود: خدایا! شاهد باش پسری به جنگ
دشمن می رود که خَلقاً و خُلقاً و منطقاً شبیه ترین مردم به پیغمبرت(ص)
است.


 


سرو بالایی به صحرا می رود                            قامتش بین تا چه زیبا می رود


می رود بر راه و در اجزای خاک                       مُرده می گوید مسیحا می رود


 


علی
طرف میدان رفت. این شیر بیشه شجاعت،شمشیر به دست گرفت و صد وبیست نفر از
شجاعان دشمن را روی خاک انداخت. مگر آنها دستهایشان را با زنجیر بسته بودند
که علی اکبر برود و به راحتی آنها را بکشد؟ آقا! آنها هم شمشیر داشتند این
جوان چقدر شجاع است! صد و بیست تن را به خاک ریخته است. برگشت سوی خیمه
ها، صدا زد: بابا! تشنگی مرا کشت؛ العطش قد قتلنی و ثقل الحدید أجهدنی


شب
عید است، نمی خواهم روضه بخوانم اما حرف که به اینجا رسید دیگر رد نمی
شود. خوب جایی است، امشب می خواهم در خانه یک آزاده ببرمتان،در خانه خدا
واسطه اش کنم تا برای همه ما عیدی بگیرد. این پسر در خانه خدا خیلی آبرو
دارد. ارباب مقاتل نوشته اند: امام حسین(ع) فرمود: بُنیَّ هات لِسانَک؛
پسرم! زبانت را جلو بیاور! اما از اینجا به بعد ارباب مقاتل نوشته: امام
حسین(ع) انگشتر عقیقش را در آورد و روی زبان علی(ع) گذاشت و فرمود: بابا!
بمک تشنگی ات کم می شود.


 


مرحوم محتشم کاشانی این را به شعری در آورده است:


 


بودند دیو و ددّ همه سیراب و می مکید        خاتم زقطح آب،سلیمان کربلا


 


یکی
از ارباب مقاتل نوشته: امام حسین(ع) زبان پسرش را طلبید تا در دهانش
بگذارد. امام حسین(ع) با این کار خواسته بگوید: بابا! ببین من از تو تشنه
ترم. اما یک خوش ذوق دیگری استنباط عالی کرده، چقدر زیبا،یکی از نویسنده ها
نوشته: به عقیده من هدف آقا امام حسین(ع) هیچ کدام از اینها نبوده است. پس
هدف امام حسین(ع) چه بوده است؟ می گوید: عقیده من این است وقتی خدا به آدم
پسر می دهد،بابا بچه اش را بغل می کند، بوسش می کند. پسر وقتی دو،سه ساله
می شود کمتر می بوسدش. پسر وقتی چهار ، پنج ساله می شود. بابا کمتر می
بوسدش پسر وقتی هفت، هشت ساله می شود کمتر بوسش می کند. پسر وقتی ده،
دوازده ساله می شود بابا کمتر او را می بوسد. پسر وقتی یک جوان رشیدی می
شود بابا خیلی دوستش دارد ولی رویش نمی شود و خجالت می کشد که او را بغل
کند. این مرد نوشته: من خیال می کنم حسین(ع) دنبال بهانه می گشت و می خواست
لبهای پسرش را ببوسد. پسرش را در بغل گرفت. آی میوه دلم، پسرم، علی اکبرم.
 


 


بابا گه دلم پیش تو و گه پیش اوست           رو که در یک دل نمی گنجد دو دوست


 


مرتبه دوم علی به طرف میدان رفت. یک دفعه حال حسین(ع) منقلب شد. آخه علی را کشتند. همه بگویید حسین! حسین!…..  « صلی الله علیکم یا أهل بیت النبوه »

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.